Gisteren zei oma nog: “als die vogels zo fluiten vragen ze om regen”. Nou, de vogels hebben het geweten. De halve nacht heeft het heel hard en bijna constant geregend. En na zo een regenbui kan ik je verzekeren dat er heel wat afspraken worden afgezegd. Terwijl ik hoog en droog op het voorbalkon zat had ik ook helemaal geen zin om de deur uit te gaan, maar des te leuker is het om vanaf die plek anderen te zien ploeteren in het water.
Ondanks de heftige regen is Wahab, hetzij wat later, toch z’n afspraak nagekomen. We hebben de kostenberekening voor fase 0, de bouwkeet, en fase 1, het fundament en stenen optrekken tot vloerhoogte besproken en zijn tot een akkoord gekomen. Ik moet eerlijk zeggen dat het me een beetje teveel was; stortschelp, schelpzand, steenslag, schuurzand, opvulzand, innertol, raaplaag, betonijzer, binddraad en ga zo maar door. Ik ben er nog steeds duizelig van. En dan moet ik ook nog een wachter zien te regelen die ’s avonds de materialen bewaakt. En water en stroomkosten moeten automatisch van een rekening afgeschreven worden, tenzij iemand dat maandelijks op kantoor voor me gaat betalen. Hoe krijg ik dit allemaal in zo korte tijd nog voor elkaar? Doordat men hier, nog meer dan in andere landen, eerst niets doet en dan alles op het laatste moment, moet ik nou ook zelf de “Just-in-time-management” toe gaan passen (prachtige term die ik van Paul heb opgepikt). En dit is dus 10 keer niks voor mij. Ik ben de planner, de controle-freak, die al in een vroeg stadium zoveel mogelijk moet weten om het werk goed te kunnen doen. Wat nu? Ik zit met m’n handen in het haar. Het enige dat ik kan bedenken is: eerst maar een nachtje erover slapen. Dat werkte ook goed bij m’n “originally made in China ladekast” die ik had aangeschaft voor mijn logeerkamertje bij oma. Uiteindelijk is het me gelukt om het stevig op te zetten door een paar delen van de handleiding volkomen te negeren. De investering was wel een paar kannen vol met zweet, het leek wel Taebo Advanced. Wat zal de investering hier zijn? Een paar dagen terug was ik alleen in de keuken en er vloog iets heel snel naar binnen. Nog voor ik wist wat het was had ik het al naar buiten gejaagd. Pas toen zag ik dat het een kolibri was. Tante Helen zei dat ze dat nog nooit had meegemaakt. In Suriname ben ik sneller bijgelovig, en ik had zo in m’n hoofd geprent dat de kolibri mij goed nieuws kwam brengen. Ik hoop dat hij morgen weer komt.
Gisteren zei oma nog: “als die vogels zo fluiten vragen ze om regen”. Nou, de vogels hebben het geweten. De halve nacht heeft het heel hard en bijna constant geregend. En na zo een regenbui kan ik je verzekeren dat er heel wat afspraken worden afgezegd. Terwijl ik hoog en droog op het voorbalkon zat had ik ook helemaal geen zin om de deur uit te gaan, maar des te leuker is het om vanaf die plek anderen te zien ploeteren in het water.
Ondanks de heftige regen is Wahab, hetzij wat later, toch z’n afspraak nagekomen. We hebben de kostenberekening voor fase 0, de bouwkeet, en fase 1, het fundament en stenen optrekken tot vloerhoogte besproken en zijn tot een akkoord gekomen. Ik moet eerlijk zeggen dat het me een beetje teveel was; stortschelp, schelpzand, steenslag, schuurzand, opvulzand, innertol, raaplaag, betonijzer, binddraad en ga zo maar door. Ik ben er nog steeds duizelig van. En dan moet ik ook nog een wachter zien te regelen die ’s avonds de materialen bewaakt. En water en stroomkosten moeten automatisch van een rekening afgeschreven worden, tenzij iemand dat maandelijks op kantoor voor me gaat betalen. Hoe krijg ik dit allemaal in zo korte tijd nog voor elkaar? Doordat men hier, nog meer dan in andere landen, eerst niets doet en dan alles op het laatste moment, moet ik nou ook zelf de “Just-in-time-management” toe gaan passen (prachtige term die ik van Paul heb opgepikt). En dit is dus 10 keer niks voor mij. Ik ben de planner, de controle-freak, die al in een vroeg stadium zoveel mogelijk moet weten om het werk goed te kunnen doen. Wat nu? Ik zit met m’n handen in het haar. Het enige dat ik kan bedenken is: eerst maar een nachtje erover slapen. Dat werkte ook goed bij m’n “originally made in China ladekast” die ik had aangeschaft voor mijn logeerkamertje bij oma. Uiteindelijk is het me gelukt om het stevig op te zetten door een paar delen van de handleiding volkomen te negeren. De investering was wel een paar kannen vol met zweet, het leek wel Taebo Advanced. Wat zal de investering hier zijn? Een paar dagen terug was ik alleen in de keuken en er vloog iets heel snel naar binnen. Nog voor ik wist wat het was had ik het al naar buiten gejaagd. Pas toen zag ik dat het een kolibri was. Tante Helen zei dat ze dat nog nooit had meegemaakt. In Suriname ben ik sneller bijgelovig, en ik had zo in m’n hoofd geprent dat de kolibri mij goed nieuws kwam brengen. Ik hoop dat hij morgen weer komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten