Kleine regentijd

De kleine regentijd is aangebroken. Je kunt er niet omheen. Ik wandelde van het ene internetcafé (met een uiterst langzame internetverbinding) op zoek naar een andere en werd overvallen door een regenbui. De lucht was eerst plaatselijk grijs, maar overwegend blauw. Daarom verbaasde het me dat binnen een paar minuten de lucht overal donkergrijs was, en het alleen maar harder begon te regenen. Toen ik van huis ging, zei ik nog: een paraplu is niet nodig, een beetje regen kan geen kwaad. Maar ik moet nu toegeven, ik was helemaal vergeten hoe dit soort regenbuien zijn. Een paraplu kan bij dit soort buien ook niet meer helpen, de wind waait er zo hard bij dat de pijpestelen diagonaal zijn. Als ik zou doorlopen zou ik niet alleen drijfnat worden, maar ook alles in mijn tas, inclusief mijn papiergeld dat ik in een zijvakje van mijn tas had zitten. Ik besloot dus te blijven "schuilen" onder een afdakje... Gelukkig zorgen dergelijke natuurkrachten ook voor een interessant schouwspel. Langzaamaan veranderden de wegen in zwembaden en kon ik enkele moedige bromfietsers bewonderen hoe ze er toch doorheen gingen, met een enorm watergeweld bij het voorwiel. De 4WD auto's hadden natuurlijk geen problemen, de gewone stadsauto's gingen heel langzaam, maar ik vermoed dat ze heel wat water binnen kregen. Een truck met hout arriveerde bij een houtopslagplaats op de hoek. De mannen bleven lekker in de truck zitten en haalden thermoskannen te voorschijn. Vuilniszakken begonnen met de stroom weg te drijven, maar gelukkig stuurde de plaatselijke winkelier er iemand op af om ze met een hark weer op te vissen. Zo stond ik een uur lang te wachten tot de regen minder werd. Je moet er gewoon aan toegeven, als het zo hard regent en je niet in de auto zit. Gelukkig had het internetcafé dat ik nog geen 50 meter verder vond wel een snelle verbinding.

Marcel, je zal het niet geloven, ik heb nog geen hangmat gezien, maar gisteren heb ik van mijn oma een djoeka-bangi gekregen, een houten, maar uiterst comfortabele bank, uit één stuk hout gesneden en toch opklapbaar. Ik denk dat ik die op het achterbalkon installeer en mezelf op een borgoe(rum)-cola trakteer. Mijn tante vroeg gisteren of ik verstand had van telefoons :), probleem is uiteraard opgelost.
Frits, ik heb hier nog nooit een politiecontrole gezien, maar als je hier iemand aanrijdt ga je wel meteen de gevangenis in, tenzij je de juiste mensen kent. Dus misschien is het in Nederland toch niet zo slecht, alleen maar af en toe dokken omdat het corps weer financien nodig heeft.
Kim en Gea, bedankt voor de leuke e-card! Mijn huis moet nog gebouwd worden, dus op het moment verblijf ik ergens anders, zie foto.
Chellie, ik mis jullie ook erg hoor, vooral om de fatoe's te delen. De regen is zo slecht niet hoor, de mannen willen je wat graag over het water tillen. Dus... waar wacht je op, hihi. Ik doe het ze nog niet aan hoor, ben al met Billy Blanks begonnen, hihi. De fietsbanden lopen hier nog volop leeg....psssssst. Tytjie zou zich hier kostelijk vermaken. Ik heb nu ook van Juanita en de buurkinderen een video gemaakt. Omdat ze Tytjie gezien hebben, denk ik, geven ze ook graag een show weg. Paramaribo heeft tegenwoordig ook malls, een beetje de amerikaanse stijl, veel boetiekjes met leuke kleding. Geef je aan ma door: Een bouwtekening maken en bouwvergunning aanvragen voor 145 m2 kost 730SRD (= ongeveer 200 euro). Gelukkig hanteert men ook hiervoor geen Nederlandse standaarden. Gaat dus de goeie kant op.

Op de foto's: oma's huis, een portie batjauw moksi-alesi van oma, met warang koepila sambal, kandratiki vis en sopropo salade, het perceel in Paramaribo, de plantage bij Powakka. 

Names and faces

Pas hoog boven de Atlantische Oceaan drong het echt goed tot me door..... een half jaar vakantie. Wat een vrijheid, wat een luxe, vanaf nu is alles anders....

Het was letterlijk en figuurlijk een warm onthaal. De zon scheen fel toen we het vliegtuig uitstapten, de douanier probeerde te achterhalen of ik een partner heb, en na een warme brassa van mijn tante en haar man reden we met hun double cabin pickup, het ideale transportmiddel voor Suriname, naar het huis van mijn oma en tante, die al op me aan het wachten waren met een portie tjaw-min. Yummie! Het was overheerlijk!

Hoog in de lucht kreeg ik echter al mijn eerste inburgeringsles; mijn in Nederland verworven nuchterheid zal ik een tikkeltje bij moeten schaven. Als ik in Suriname mensen spreek, als ze iets belangrijks doen of een hoge titel hebben, dan moet ik ze kennen, weten hoe ze eruit zien, hun achternaam weten en aan wie ze verwant zijn. Dit drong goed tot mij door terwijl ik gezellig zat te babbelen met de dame naast mij in het vliegtuig, waarvan al gaande het gesprek bleek dat we aan elkaar verwant zijn (weer een tak van de stamboom uit te werken).
Maar nog duidelijker werd dit bij het aanvullen van de stamboom met mijn oma en tante. Langzaamaan leer ik mijn enorme familie via de foto's, namen, verhalen en verworven titels kennen. Maar ik ben er toch zo slecht in, zeker met al die moeilijke Hindoestaanse namen. Gisteren heb ik kennis gemaakt met mijn toekomstige Hindoestaanse buurman, die dus naast het perceel woont waar ik wil gaan bouwen, maar ik ben zijn naam alweer kwijt....

Op mijn boitie (buitenplaats) heb ik helaas een misstap gemaakt, terwijl ik was afgeleid door een zwerm dikke zwarte bijen waar ik overheen moest lopen, ik ben niet gestoken, maar door de misstap heb nu een dikke enkel en ben enigzins immobiel. Maar gelukkig spelen er in de tuin van mijn oma genoeg wonderlijke taferelen plaats. Ik ben er nog nauwelijks een week en heb er al zoveel gezien en gehoord. Soms kan je niet fotograferen wat je hoort, zoals de Aka (een roofvogel) van vanochtend of de kleine verlegen kolibri die het water van de bladeren van de manjaboom komt drinken na een regenbui.
Op de foto's: boomrijpe appelbacove (bananen met lichte appelsmaak), surinaamse kersen, een dode rat, groene roodborstje manja's (mango's), bitawirie die ik heb geoogst en klaargemaakt, eendagsbloemen die alleen in de morgen opengaan, kleine leguaan (ook wel boomkip genoemd), groene citroenen, wonderblad en een prachtige vlinder.

Geschikt / Ongeschikt

Ik had nog een afspraak staan met de Nuon-monteur die de gasmeter komt vervangen. Het duurt een half uur, zegt de brief. Moet geen probleem zijn. In de brief staat ook dat de meterkast leeg gehaald moet worden. Nu woon ik al bijna 20 jaar in mijn woning en de enige plek die ik altijd heb ontweken voor een grote opruiming is de meterkast. Een akelig tochtige en vochtige kast. Blijkbaar hadden de vorige bewoners dezelfde relatie met de meterkast, want ik trof op de bodem bedolven onder het gruis een kaart van de Stadsreiniging uit 1963 aan; een geweldige procedure over de vuilnisemmer. Tussen het gruis zat ook een stoffige zwartwit foto, ah, dacht ik, kan ik zien wie hier vroeger gewoond heeft. Maar toen ik het stof wegveegde bleek het een foto van een kind in een kinderbedje te zijn.... Meteen liepen de rillingen over mijn lijf. Jak, hoe komt zo'n foto toch hier? Toevallig de meterkast ingewaaid? De rillingen bleven aanhouden en ik moest denken aan de nacht, jaren terug, dat mijn ex en ik bezoek kregen van een uhum.. bepaalde aanwezigheid. Veel beter kan ik het niet beschrijven, maar toen was het voor ons beiden meer dan duidelijk, wat er toen in de kamer was, was niet van deze wereld. We sliepen toen dicht bij de meterkast. Na die avond hebben we het bed verplaatst en nooit meer dergelijk bezoek gehad.
Intussen zat ik nu wel met een foto die me niet lekker zat. Toevallig belde een vriendin; een geweldige adviseuse in goeie en slechte tijden. Zij gaf mij een paar adviesen, nuchtere en spiritueel getinte en uiteindelijk koos ik ervoor om de foto in een mooie envelop te doen en weer in de meterkast te bergen, en wel gesandwiched tussen twee plankjes. Oh ja, de eerste envelop heb ik weer weggegooid, want die had ik per ongeluk met m'n speeksel dichtgeplakt.

Trouwens, de monteur kon de gasmeter niet vervangen, want hij "hing" en hij had geen beugels bij zich. Het zou wel heel lang kunnen duren voordat er een nieuwe afspraak komt, ik hoop maar, over een half jaar.

Stamboom

Al enkele maanden heb ik mij met ziel en zaligheid op de familiestamboom gestort. Toen ik net begon, dacht ik, leuk... Maar meer en meer begon er zich een stamboomkoorts te ontwikkelen. Het schijnt een bekend fenomeen te zijn. Wat het nu zo leuk maakt is het programma Aldfaer, overigens gratis te downloaden van http://www.aldfaer.nl/. Je kunt een gigantische overvloed aan gegevens hierin kwijt en -dit maakt het extra leuk- je kunt foto’s toevoegen. Bij elke nieuwe aanvulling kon ik me niet bedwingen weer een overzicht te genereren met nieuwe gezichten van de familie. Ik haalde oude foto’s erbij, je weet wel, die vergeelde zwart-wit foto’s, legde ze vast op de digitale camera, knipte ze snel uit in een tekenprogramma, en hup, Aldfaer in. De koorts werd erger en ik stortte me op het nationaal archief van Suriname (http://www.nationaalarchief.nl/suriname). Het puzzelstuk werd groter en groter en ik raakte uitgeput; het werd steeds moeilijker, helemaal met al die pleeg- en adoptiekinderen en pleegouders en de voorouders die hun namen veranderden.
Ik herinnerde me dat mijn neef ook bezig is geweest met de stamboom. En ja hoor, van hem kreeg ik ook een overvloed aan gegevens. Hup, alles weer het stamboomprogramma in, en nu vandaag... eindelijk rust. Het is voorbij hier in Nederland. Alles wat ik weet en heb, zit in het programma. De volgend stap is, om samen met mijn oma van 87 jaar de stamboom aan te vullen. Mijn moeder zegt dat ze alle geboortedata nog weet. Het is ongelofelijk, maar mijn oma heeft een fantastisch goed geheugen. Ik kijk er erg naar uit, om straks in Suriname samen met haar achter de computer te zitten, in haar domein, de keuken, met een heerlijk briesje dat ons toewaait tussen voor- en achterbalkon.

Eindelijk is het zover

Joeghoe-oe-oe!! Eindelijk is het zover! Op 1 januari 2003 ben ik bij mijn Nederlandse werkgever begonnen om elke twee weken een extra dag onbetaald te werken. En op 31 oktober 2006 was dan werkelijk mijn laatste werkdag met het vooruitzicht op een half jaar vakantie in mijn geboorteland Suriname, een ware Sabbatical! Een paar weken zijn wel nodig om het een en ander te regelen, en dat is gauw meer dan je denkt: visum aanvragen, doorlopende reisverzekering van 90 dagen verlengen naar 180 dagen, nog even naar de tandarts voor de halfjaarlijkse controle, de halfjaarlijkse oogcontrole en voorraad contactlenzen ophalen, alle rekeningen automatisch laten afschrijven en zo gaat het lijstje door...totdat de leuke dingen beginnen; naar de kapper, presentjes voor de familie in Suriname inslaan, shoppen voor de nodige gadgets...heerlijk al dat digitale speelgoed. Daar moeten vast wel mooie plaatjes uit komen voor deze weblog.