Dit was gisteravond. Eerder die dag heb ik met Wahab, de man die voor mij gaat bouwen, het perceel bezocht. Daar constateerden we dat het indicatiepaaltje, dat ik in overleg met het Waterleidingbedrijf netjes had geplaatst, volkomen is genegeerd en de bouwkraan precies aan de andere kant is geïnstalleerd. Meteen bellen met het Waterleidingbedrijf natuurlijk en uiteraard stonden ze niet te springen om de kraan te verplaatsen. Wahab heeft met de meneer van SWM gebabbeld en het probleem zal creatief opgelost worden. In ieder geval staat het niet in de weg voor de bouw, maar wel op de plaats waar we de bouwkeet wilden hebben. Vorige week hebben oom Eddy en Tesie het perceel schoongemaakt en een paar dagen later ben ik met opzet na wat heftige regenbuien langs geweest om tevreden vast te stellen dat het perceel hoog ligt en van wateroverlast geen sprake is. Een hoog gelegen perceel en een goed afwateringsysteem is heel wat waard in Suriname!
Deze dagen doe ik het rustig aan. Natuurlijk probeer ik zoveel mogelijk te regelen voor de bouw en zijn er plannen om nog naar Powakka te gaan. Maar bovenal probeer ik de Suriname-sfeer volop in me op te nemen in de hoop dat ik het nog heel lang bij me kan houden als ik weer in Nederland ben. De Suriname-sfeer zit ‘em voor mij vaak in de kleine dingen: grietjebie-vogels die met wattebollen van de katoenbomen in de buurt druk een nestje bouwen en vervolgens weer verhuizen, wellicht omdat we vanaf oma’s voorbalkon vanaf de eerste rang hun nestje kunnen bestuderen; de manja’s die nu met veel kabaal uit de boom naar beneden vallen, ’s nachts word ik er zelfs wakker van; een paar Chinese jongens die met luide muziek fietsend voorbijkomen, achterop hebben ze een ghetto blaster gemonteerd, voorop de fiets knippert een fluorescerende lamp; een knappe Hindoestaanse jongen die haastig langsrijdt op de fiets, aan z’n voeten simpele teenslippers, aan z’n lijf een hemd dat heftig opbolt door de wind; en dan de schemertijd, mijn lievelingstijd, de zon gaat onder, het wordt koeler, de krekels worden wakker en de lucht wordt zwoel… Ik ga vast vreselijk huilen op mijn laatste dag in Suriname.
De foto's: Het perceel is schoongemaakt; de bouwkraan is reeds geplaatst.
2 opmerkingen:
Moon!
Je laatste bericht eindigt met een dramatiek die van mijzelf ken.Jij bent nog iets erger...Suriname achterlaten is verdomd moeilijk, gewoon omdat je ondanks je vele Hollandse jaren eigenlijk daar thuishoort. Daar wordt je misschien wel eens gezien als Euro-Suri, maar niemand zal je allochtoon noemen of ontkennen dat je daar thuishoort.Het tragische van vele migranten is dat, hoewel perfect aangepast, er altijd iets blijft missen.Maar dan stel ik je nu een vraag waar men mij dan altijd mee kwelt:
mis je dan niets in Nederland?En je gezin daar dan?Voor mij geld dat het een niets met het andere te maken heeft. Als ik terug ga naar Nederland ga ik terug naar vrouw en kinderen, maar het maakt het weggaan uit Suriname niet makkelijker.
In ieder geval, hier hebben we drukke(echt Nederlandse)dagenachter de rug.Eerst is de keuken gesloopt en er een nieuwe vloer geplaatst(alles uit de woonkamer naar boven en naar buiten!)Nu wordt er geschilderd en een nieuwe keuken geplaatst. Pas eind van de week zijn we klaar.Dan hebben we 3 weken in de rotzooi gezeten, zonder keuken!
Dit alles heeft mij er niet van weerhouden, mijn fictie verhaal gebaseerd op La Perola af te maken. Ik wil Juul(de stengste criticus!) het nog laten lezen en daarna zal ik het je sturen.Je hebt niet toevallig foto's gemaakt van La Perola?Zo niet, zou het leuk zijn als je dat nog eens (bij daglicht uiteraard en niet alleen!)kon doen. groeten Chris
Hee Chris!
Ja, het wordt dramatisch om Suriname te verlaten. En ongeveer 8 jaar terug is het begonnen dat ik iets mis in Nederland ja. Dat zit diep, de wortels willen maar deels aarden in de Nederlandse grond. Maar ja, het is gespleten he. Er is zoveel goeds in Nederland, vooral de Nederlandse nuchterheid. In de loop der jaren ben ik het type van "recht door zee is de korste weg" geworden. En dat werkt dus helemaal niet in Suriname. Hoe meer bochten je hier in de weg kan aanbrengen, hoe beter je hier kan communiceren, geloof ik. Zelfs letterlijk, als je hier vraagt waar een bepaalde winkel is bijvoorbeeld. Nooit zegt iemand mij: huppelepupstraat nummer zoveel. Altijd iets van: weet je de wanicastraat? je gaat door tot die Texaco, en die straat ga je in, dan kom je bij een Chinees en schuin aan de overkant is die winkel. Dan gaat het bij mij dus echt zo in m'n hoofd: "BrrrrrrRRRRRRr.. ik heb toch niet voor niets dat verdomde stratenboekje @#$!!??!!". Maar je hebt het in m'n hand gelezen, dat gevoel is niet van m'n gezicht af te lezen en dus blijf ik heel netjes, en luister en probeer langzaam toch het adres af te troggelen. En toch voelt het hier goed, ik hoor hier thuis.
In Nederland in de renovatierommel zitten is geen pretje, ik weet er alles van. Zwaar depressief werd ik ervan, overal stof en troep! Maar je hebt het overleefd, zelfs een stuk geschreven. Ik voelde me die dag zo onveilig en tegelijkertijd was ik zo geintrigeerd in La Perola dat ik niet eens aan een foto heb gedacht. Ik zal m'n best doen voor een foto bij daglicht.
Groetjes Moon
Een reactie posten