Nummertje trekken

Een paar jaar geleden tijdens mijn vakantie in Suriname was ik bij de Surinaamsche Bank om travellers cheques te wisselen. Bij het informatieloket stonden een aantal mensen, die uiteraard niet allemaal tegelijk binnen waren gekomen, maar toch gebeurde er iets merkwaardigs. De beambte aldaar kreeg het voor elkaar om de klanten (bijna) allemaal tegelijk te helpen. Want de mensen spraken door elkaar en wilden meteen geholpen worden, en de beambte ging iedere klant een voor een af en hielp ze steeds een stukje op weg, de een kreeg een formulier om in te vullen, de andere werd naar een loket verwezen, weer een andere deed z’n zegje en dan zei hij: een ogenblikje, dan ging hij weer terug naar iemand die een formulier had ingevuld, en zo ging het maar door…. Interessant, maar hmm.. niet zo efficiënt. Ik heb langer dan een uur in het gebouw doorgebracht alvorens ik met m’n geld naar buiten kwam. Daarna heb ik nooit meer travellers cheques meegenomen naar Suriname en ben zeker nooit meer dit filiaal van de Surinaamsche Bank binnen gelopen.
Anders was het gisteren bij de Surinaamse Waterleiding Maatschappij. Daar moeten de klanten een nummertje trekken. Geloof me, het is echt geen pretje om bij dit soort instanties je zaken te regelen, want eerst moest ik me bij de receptie identificeren met mijn paspoort, dan mocht ik door naar de tekenkamer (airco blast!!), daar kreeg ik de prijs te horen en werd ik meegenomen naar een klein kamertje, daar gaf een mevrouw me wat meer informatie en een bonnetje. Toen mocht ik het gebouw weer verlaten en om de hoek in het betalingskantoor een nummertje trekken, na lang wachten mocht ik in een hokje m’n zegje doen, ik kreeg nog een bonnetje en dan mocht ik naar de kassa lopen om met beide bonnetjes te betalen. Maar goed, daar ging het niet om, het ging erom wat er met de gemiddelde Surinamer gebeurt als hij merkt dat hij een nummertje moet trekken. Blijkbaar is het een redelijk nieuw concept in Suriname. Gisteren had ik nummertje 90 en 68 was aan de beurt. Van de vorige keer wist ik dat het ontiegelijk lang duurt in die drie behandelkamertjes, dus ben ik een stuk gaan wandelen met m’n nummertje. Toen ik weer binnen kwam was nummer 78 aan de beurt. Ik ben rustig gaan zitten. Iemand kwam binnen en trok een nummertje…95… zuur gezicht, gemopper, loopt naar de beveiligingsbeambte (bijzonder lang voor een Surinamer) en doet z’n beklag. De beambte probeert de man te kalmeren, de man gaat uiteindelijk rustig zitten. Een jongeman komt binnen met een vogelkooi en gaat zitten, de vogel fluit prachtig, na enkele minuten loopt de jongen het gebouw weer uit. Er komt een man binnen, hij loopt meteen naar de kassa, hij moet een achterstand betalen. Hij hoort het bedrag en iedereen hoort zijn reactie: Wat, zo duur!! Hoe kan dat? Hij moppert en grijpt met tegenzin naar zijn portemonnee. Blijkbaar is zijn water ook nog afgesloten en moet hij het nu weer opnieuw aanvragen, en daarvoor moet hij een nummertje trekken. Hij trekt een nummertje, vreselijk zuur en boos gezicht, hij loopt weer naar de kassa, hij moppert, hij heeft geen tijd, hij loopt naar de beveiligingsbeambte, deze luistert naar zijn verhaal en noteert uiteindelijk iets op een briefje. De beveiligingsbeambte gaat een van de drie kamertjes binnen en komt even later weer naar buiten, maar tikt bij het naar buiten gaan op het raam dichtbij de vreselijk zure meneer en deze loopt nu ook naar buiten. Natuurlijk volg ik het tafereel op de voet. Ze praten wat en de zure meneer loopt de straat uit. De beveiligingsbeambte komt terug, loopt naar de kassa, babbelt wat met de dame achter het loket en krijgt een briefje. Daarmee loopt hij even een van de 3 kamertjes binnen en gaat weer naar het loket om te betalen. Intussen komt een mevrouw met winterpantoffels binnen en trekt een nummertje, ze kijkt ernaar, zuur gezicht!! ze moppert in het luchtledige, de meneer met nummertje 95 voelt blijkbaar met haar mee en geeft haar zijn nummer en zitplaats en loopt zelf het gebouw uit. En zo gaat het maar door… ongelooflijk! Net voor ik zelf aan de beurt ben stopt een grote 4WD voor de deur met achter het stuur de vreselijk zure meneer, de beveiligingsbeambte loopt naar buiten, en komt even later met een tevreden glimlach het gebouw weer binnenlopen.
Natuurlijk heb ik geen foto’s gemaakt in de wachtkamer van het SWM, maar wel tijdens mijn wandeling terug naar huis. Deze koloniale huizen hebben toch zoveel charme; ik zou het niet erg vinden er een te bezitten. Misschien als ik nou solliciteer als beveiligingsbeambte voor de wachtkamer van het Ministerie van Financiën?