Sexy Waka

Vanochtend vroeg was ik al wakker en zat ik achter de laptop te schrijven aan enkele teksten in verband met het overlijden van oompie Tik. Mijn schrijven werd verstoord door de kamrawintjes die, duidelijk met heel andere dingen bezig waren dan ik op het moment. Het geluid dat deze gekko’s maken als ze een vrouwtje lusten is best raar, het is alsof één roestige gordijngelijder steeds kort over de gordijnrail beweegt. Nou ja, natuurlijk moest ik even inspecteren hoe dat eraan toeging en als het effe kon een fotootje maken, maar ze wilden me daar geen deelgenoot van maken; ze gingen snel uit elkaar toen ik mijn camera op ze richtte. Hééé, wat was dat nu. Was dit de gekko op wie ik anderhalve maand geleden heb getrapt, de staart ontbrak! Nou, nu voelde ik me helemaal niet schuldig meer, ik denk dat ze door het ontbreken van de staart een extra sexy loopje moest hebben, want het mannetje was helemaal wild van haar.
Drie dagen terug zat ik samen met m’n zusje in de avond heerlijk op wat terrasjes in de stad. Het was een zwoele avond en zelfs bij de pier van hotel Torarica was het niet koel. We bestelden twee uitmuntende cocktails, m’n zusje een piña Colada en ik mijn favoriet, een Margarita straight. Eerder op de avond hadden we al bij ’t Vat deze cocktails besteld. Mensen, doe dit niet, als je een authentieke cocktail lust, Torarica is the place to be! Ik ben geen expert, maar ik weet wel, dankzij de duitse cocktail-bijbel, hoe mijn favoriete cocktails moeten smaken en eruit horen te zien, weg met dat parapluutje en die olijf! Nou goed, het was een woensdagavond en het was erg rustig in Torarica, maar desalniettemin was er een optreden van Ruben Silvin, een populaire stand-up komediant in Suriname.M’n zusje en ik hebben ons kostelijk vermaakt en vreselijk gelachen, Ruben had zelfs nog een mop over dominee Polanen, familie van mijn neef Chris. Surinaamse humor is best wel apart, de clue van de grappen is vaak niet zo sterk, het gaat meer om de “jus” die je erbij doet bij het vertellen van de grap. Zo was er ook een anekdote over de sexy waka van de Samaraccaanse vrouw en de fôto-(stads-)vrouw. Ruben beeldde dit fantastisch uit, van de ene kant van het podium liep hij in hoge snelheid met de borst vooruit en armen heftig zwaaiend naar de andere kant; dit was de Samaraccaanse vrouw, ze loopt alsof ze je een klap komt geven. Maar dan de fôto-vrouw, nou, dat hupje en de wiegende heupen deed hij ook fantastisch. Ik herkende mijn zusje hier meteen in. Want mensen, ik ben erg trots op m’n knappe zusje, maar ik weet niet hoe lang ik het nog zal volhouden om met haar over straat te lopen. Staat er binnenkort in de krant dat het aantal verkeersongelukken in Paramaribo drastisch is toegenomen, dan weten jullie hoe het komt. Pssst, mmmmmhuwah, schatje!, “welkom in hotel Torarica, wat kan ik voor u inschenken?”, “oh, u gaat al naar huis, dat is jammer, het wordt dan weer een saaie avond voor ons”, ik weet niet wat ik hoor, één heer op straat wilde het echt niet opgeven, hij reed een stukje door en stopte op het trottoir om nog door te gaan met zijn paringsgeluiden, en als laatste noodkreet gooide hij “Sexy waka” eruit, m’n zusje draaide zich even al lachend om en pas toen ging hij.
In Suriname is het flirten tot een sport verheven, en vaak kan je niet anders dan erop reageren of minstens heel hard lachen. En als je dan met je kindje over straat loopt maakt dat helemaal niets uit; “schatje” wordt dan gewoon vervangen door “mammie”. Ik vroeg ook aan één van onze kennissen: “als je niet gaat stappen ’s avonds, wat is dan je “kiek” (vertier)?”, antwoord: voor de bar staan met een biertje en de meisjes vervelen. Ik wilde natuurlijk meer weten en ik kreeg meer: heb je beet, dan krijg je wel al heel gauw te horen: koop een cel-kaart voor me, nôh?! (cel-kaart=mobiele prepaid kaart) Op het moment dat ik dit hoorde zaten we in de auto terug van Powakka en toevallig belde Chris, hij zat in het vliegtuig en zou over een uurtje opstijgen. Hij beaamde dit ook meteen, ook hij had vele verhalen gehoord en zei: ja, ik heb gehoord dat je hier héél ver mee kan komen! Chris stelde ook nog voor dat Maarten en ik naar Perola in de Prinsessestraat, een Braziliaanse buurt, zouden gaan. Je kan daar tot heel laat in de nacht eten, en wel, hij was er toevallig nog om half drie in de ochtend en toen gingen opeens de deuren dicht. Wat was er aan de hand? Er was een huurmoordenaar in de buurt gesignaleerd en die wilden ze natuurlijk niet binnen hebben. Op Maarten’s laatste avond zijn we ondanks dit onheilsbericht toch naar Perola gegaan. Maarten zei dat hij er geen problemen mee had, maar ik voelde me best wel geïntimideerd door al deze Brazilianen met zwaar getekende gezichten. Maarten en ik waren zwaar in de minderheid, eigenlijk waren we de enige minderheid. Dankjewel Chris! Nou goed, ik liet mijn blik wel rondwaren natuurlijk en raakte meer en meer gefascineerd door deze mannen met gezichten, alsof bloedwraak, moord en doodslag hun leven beheerste. Ik raakte meer en meer geïntrigeerd en mijn fantasie ging op de loop. Maarten vond dit 10 keer niks. Trouwens we hebben in het restaurant nog een mals stuk biefstuk gegeten!