Zomaar een dagje in Paramaribo

Na vele ochtenden achtereen doorgebracht te hebben met Billy Blanks en zijn Basic Tae-bo, vond ik dat het tijd was om Billy in een andere setting te zien: Billy Advanced. Nou, ik heb het geweten. Toen ik bij mijn oma verbleef, zonder airco, was ik tot de conclusie gekomen dat Billy Basic van bijna een half uur nog net te doen was als ik na de training de nog telbare zweetdruppels van de vloer afveegde. In het appartement met airco waar ik nu zit ging dit stukken beter, maar toen ik gisteren na een half uur met de grondoefening van Billy Advanced begon en ik met m’n hoofd naar beneden hing, wist ik niet wat ik zag, eigenlijk kon ik niets meer zien; ik was veranderd in een zoute waterval. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo heb gezweet, waarschijnlijk toen ik als kind in Suriname op straat speelde. Ik zeg het je, sporten in de tropen is geen eenvoudige zaak.
Ook Maarten had zo te zien wat problemen met de temperatuur gehad; terwijl hij met zijn mooie oranje kleur voor mij stond vertelde hij dat het toch een beetje afzien was op de Galibi-trip. Het busje waarmee hij naar Albina is gereden was een gewone stadsbus, en hij zat nota bene op een van de oncomfortabele klapstoeltjes; de weg was slecht (understatement); de zandstreken waren heet; bij de nachtelijke oversteek met de boot naar het schildpaddenstrand spatte het water wild op en moesten alle toeristen onder een zeil schuilen, waardoor ze niets meer zagen, de muggen vielen gelukkig mee, maar er was slechts één leatherback schildpad op het strand en niet eens zo’n heel grote.
Nou, dat moesten we dan maar weer goed maken met het Paramaribo stadsleven. Gelukkig hadden Chris en ik alweer een avondje casino gepland. Maar ja, we zijn wel een beetje stom geweest en niet op tijd van huis vertrokken. Daardoor hebben we de dansshow met Russische dames gemist, en toen we net binnen waren, waren we nog net te onwennig en bescheiden om in de rij voor het (gratis) eten aan te sluiten.Stom, want ik had een beetje honger opgespaard, en toen we al een beetje gewend waren was de rij en al het eten als sneeuw voor de zon verdwenen. Wel apart hoor, er is geen entree-geld, en de drankjes en het eten zijn gratis. Ze moeten wel aardig op winst draaien. Nou ik heb ze in geldwaarde 4 porties roti-extra rijker gemaakt, Maarten 3 á 4, Chris heeft ze helemaal niet gespekt, maar liep de zaal een beetje rond op zoek naar wat levende wezens; het gros bestond uit zombie’s en losers (het laatste vast letterlijk en figuurlijk). Eigenlijk had ik het best naar m’n zin bij de automatische roulette tafel tussen de chinezen. Ik begon net een beetje aan kansberekening te doen, toen de honger ons toch ging dwarszitten. Trouwens, in Suriname hebben we honger, geen trek. We zeggen ook: angri e kir mi=de honger vermoordt mij. De enige plek in de buurt die nog open was, was ‘t Vat. Op weg naar ‘t Vat stopten we voor een stoplicht. Naast ons hoorden we een motor ronken en heftig accelereren op de plaats en ik vroeg Chris: ga je de uitdaging aan? “Ja hoor”, zei Chris. Dat had ik niet van Chris verwacht, maar ik wist ook niet dat hij zich had gespecialiseerd in het snel optrekken. Dus wij keihard naar voren schieten en de idioot 20 meter achter ons latend. Later haalde hij ons wel weer in, maar Chris had in ieder geval wat ons betreft z’n trofee verdiend. Nog nauwelijks plaatsgenomen op het terras bij ‘t Vat en wachtend op onze saoto soep en sate-compleet (Maarten) hoorden we keihard “Klabeng!!!” Precies in ons gezichtsveld was een personenauto tegen een plotseling stoppende pickup opgeknald. De schade zag er imposant uit, zie foto van onze Flitsende Fotograaf Maarten. Om iets voor 3-en waren we weer thuis, nu maar lekker uitslapen, morgen een rustige dag, want zondag hebben we weer een druk programma.

Op de foto’s: een leatherback schildpad van Maarten’s Galibi tocht, mis de knielende toerist linksboven niet voor de relatieve grootte; een kinderklasje op Galibi (dat ziet er stukken beter uit dan toen ik er was vorig jaar); Klabeng bij ’t Vat; ‘t Vat maar dan eergisteravond met Chris en zijn halfbroer, Chris kan ook in het donker handlezen.