Relaxed man…

Zo, een tijdje niet geschreven. Het is ook effe druk geweest. Vrijdag voorbereiden voor Powakka, tijd uitgetrokken om Maarten’s Awarradam avonturen te horen en de foto’s te bekijken, afscheid genomen van Chris; zaterdag de hele dag in Powakka geweest, op de terugtocht wat autopech gehad; zondag m’n zusje Michelle en haar dochtertje Tyshira van het vliegveld gehaald, in de avond natuurlijk met z’n allen naar oma en tante Helen geweest voor het welkom. Maar omdat het gisteren Maarten’s laatste volle dag in Suriname was, heb ik toch nog een uitje op touw gezet; Whitebeach had hij nog niet gezien, en Michelle en Tyshira ook nog niet.

De ochtend begon niet echt fantastisch, want ik had in de morgen buikpijn, waarschijnlijk van de nasi die we de dag tevoren op de retourtocht vanaf het vliegveld Zanderij in Lelydorp hebben gekocht. Michelle en Tyshira waren al om 5.00 uur wakker, dus konden we al babbelend rustig inpakken. Maarten was ook al vroeg op en op de combémarkt inkopen aan het doen; o.a. hangmatten en rum geloof ik. Toen hij terug kwam trof hij Tyshira al zonnend met zonnebril en waaier op het terras van het appartement aan. Onverbeterlijk modepopje! Ietsje later liepen we met z’n allen voor ons ontbijt naar de broodjeszaak aan het eind van de straat. (Even tussen haakjes: de import-bloemkool die Maarten op z’n derde vakantiedag hier heeft gekocht heeft hij eergisteren eindelijk weggegooid. Ik ben geneigd om dit als een symbolisch gebaar te zien.)
Om 10.00 uur stapten we in de taxi die ons naar White Beach zou brengen. Ik had de dag tevoren de taxi al besteld, en wellicht is de juiste taxichauffeur op deze rit gezet. Hij was relaxed man, hij vroeg het wel eerst hoor, maar onderweg stopte hij even om een portie eten te kopen, en tijdens de rit babbelden we gezellig met ‘em; hij leerde ons kennen, wij leerden hem kennen. Ik vroeg hem bij Domburg even af te slaan en een rondje te rijden. In Suriname tikt de meter van de taxi echt niet door hoor, sterker nog, er is geen meter. Als je onderweg ergens wilt stoppen om iemand te groeten, of je wilt even uitstappen om van het uitzicht te genieten, een portie eten kopen, als je even wilt toeteren als je iemands huis langskomt, het kan allemaal. En wachten, dat is helemaal geen probleem; deze taxichauffeur zou gewoon op en met ons wachten tot we zover waren om weer naar huis te gaan. We hadden bij Whitebeach een hut gehuurd, en op een gegeven moment vroeg hij zelfs of hij zijn hangmat ook in de hut kon ophangen, jaja… hij kwam niet onvoorbereid. Hij had de nacht doorgehaald tot 2.00 uur in de ochtend, dus een dutje kwam hem goed uit. Vanwege mijn rommelige buik ging ik niet zwemmen, dus babbelde ik een tijdje gezellig met de taxichauffeur. Natuurlijk probeerde hij uit deze toeristen ook zijn slaatje te slaan, maar dat deed hij niet onverdienstelijk. Hij is er deels in geslaagd. Als hij op het laatst geen muntstukje aan me had gevraagd voor het toilet, was zijn tip groter geweest. Tyshira ondertussen, had in Maarten vanaf haar eerste dag al een speelmaatje ontdekt en vond het fantastisch hoe hij zich achterover in het water plensde. Maarten was bestempeld als “gekkie” en dat is een compliment uit Tyshira’s mond. Zoals ik al eerder schreef is White Beach een tropisch paradijs aan een rivierstrand. Deze keer heb ik er foto’s bij.