Oompie Tik

Mijn oom Johan, broer van mijn moeder, die in januari nog met ons naar de plantage is geweest is anderhalve maand geleden met spoed weer naar Nederland vertrokken. Gisteren lag hij 8 uur in de operatiekamer bij de neurochirurgie in Leiden en hoewel de operatie in eerste instantie goed was verlopen heeft hij het niet gehaald. Het verdriet is enorm, want ondanks zijn kritieke toestand, hadden we niet verwacht dat hij ons zo snel zou verlaten. Gisteren waren we bij oma, de buren kwamen langs, vrienden van oom Johan en veel familie. Elk telefoontje met medeleven vanuit Nederland en Suriname werd door mijn tante aan de aanwezigen doorgegeven. Maar pas laat in de avond drong het na een lang telefoongesprek met m’n moeder echt goed tot mij door dat hij er niet meer is. Het doet extra pijn omdat hij een goed mens was. In Suriname is “medelijden” bij heel veel mensen ook echt medelijden; dus niet met de negatieve bijklank die we in de westerse wereld hebben. Als je medelijden met iemand hebt, dan ben je ook daadwerkelijk meevoelend en in de meeste gevallen doet men er ook iets mee. Dit drong al in de eerste maand vakantie in Suriname tot me door; hier leeft nog sterk waar het volgens mij in het leven echt om gaat: om elkaar geven en dit ook tonen. Oom Johan, die sinds zijn pensioen de laatste jaren een half jaar in Nederland en een half jaar in Suriname verbleef ondersteunde een aantal mensen hier in Suriname. En deze zullen hem ook vreselijk missen. Hoewel ik het vreselijk vind dat ik nu niet bij m’n moeder ben om haar bij te staan, ben ik ook blij dat ik hier op de Surinaamse manier kan rouwen. We hebben een kaarsje voor hem gebrand en de hele avond over hem gepraat, met tranen en gelach. Volgens Surinaamse traditie komt er in de krant een overlijdensbericht met foto.
Op de foto staat Oompie Tik bij de vijver op de plantage. Oompie Tik was zijn bijnaam omdat hij binnen familie en kennissenkring de peuters met hun dikke pamperluiers zogenaamd harde tikken met z’n slipper gaf.