3 weken zijn te kort

We zijn het er allemaal over eens, ook Maarten, een vakantie van 3 weken in Suriname is te kort. Maar ja, wat doe je eraan als je nu eenmaal 3 weken hebt? Heel simpel, de dagen volledig benutten; rusten doe je dan maar weer thuis in de vertrouwde omgeving. Afgelopen zaterdag begon redelijk rustig; terwijl Maarten in de stad wandelde, heb ik wat boodschapjes gedaan voor de Powakka trip op zondag. Voor het warme middageten waren we bij oma uitgenodigd. Heri-heri met koepila-vis, stond op het menu. Ik weet niet of Maarten nog verwerkingscapaciteit heeft voor al die nieuwe gerechten die op hem af komen, maar wat mij betreft was de op twee manieren bereidde koepila-vis weer overheerlijk. Maarten zegt de laatste tijd met een enigszins verdoofde blik alleen nog maar: “het was lekker” en “het smaakte goed”. Als toetje hadden we bruine koek van VanderMeer. Want inmiddels moest ik het alweer een aantal weken zonder een stukje bruine koek van de banketbakkerij VanderMeer doen, dus had ik er één besteld. Mijn mini-project gedurende deze vakantie: “Waar kan je de lekkerste Surinaamse lekkernijen krijgen?” is wat betreft deze koek een beetje uit de hand gelopen; de koek is gewoon vreselijk lekker. Ook Chris moest het toegeven: het overtrof op alle aspecten zijn verwachtingen.
Maarten begint de Surinaamse fixatie met eten langzaamaan wel te waarderen want een avondje Blauwgrond sloeg hij ook niet af. Als je in Paramaribo in de avonduren zegt dat je naar (de wijk) Blauwgrond gaat, dan betekent dat dat je daar bij een van de Javaanse eettentjes gaat eten. Vanaf m’n kinderjaren is dat gebruikelijk; sommige eettentjes zijn inmiddels gemoderniseerd, anderen hebben, nog steeds zoals vroeger, houten banken, die rondom een grote u-vormige tafelconstructie gewoon op het zand staan. De kans dat je met je voeten in een mierennest terecht komt, is nu wel een stuk kleiner.
Op de foto’s: Maarten eet voor het eerst heri-heri; Chris onderwerpt de bruine koek van VanderMeer aan een grondige analyse; Javaans eten op Blauwgrond (eettentje van Pawiro). Gisteren, zondag was weer andere koek; het was een dag van uitersten.

Powakka
Om 9.00 uur vertrokken we vanuit de stad naar de plantage op Powakka. Het gezelschap bestond uit mijn tante Anita, Tesie, Maarten en ik. Maarten zei de avond tevoren toen ik best moe was en nog van alles moest doen aan voorbereidingen: als we daar zijn, dan delegeer je gewoon van alles. Dat heb ik ter harte genomen. Zodanig dat Maarten mij op een gegeven moment voor slavendrijver uitschold. Maar achteraf moest hij toch toegeven dat het goed voelde om zo actief bezig geweest te zijn. De foto’s spreken voor zich; ze geven een goed beeld waar we op de plantage meestal mee bezig zijn. Maarten had er geen problemen mee om steeds te poseren, dus zie je hem vaak op de foto’s.
Serie 1: aankomst in het kamp, is de boesie-anansie (vogelspin) thuis?; mijn tante doet voor hoe Maarten al wiedend met de houwer moet poseren; Maarten’s versie hiervan; Maarten sleept een omgevallen boompje voor me uit de vijver; Maarten heeft een stok voor het vruchtenplukken klaargemaakt. Serie 2: Even m’n gezicht wassen bij de bronwater-badplaats; mijn tante en Tesie puzzelen met de brushcutter; Tesie neemt vervolgens het gras onderhanden; Ik start alvast het vuur voor de afvalverbranding, daarna wordt het harken en nog eens harken; dit alsmaar groeiende bijennest moet een volgende keer onderhanden genomen worden. Serie 3: Maarten en de kokosnoot: zo pluk je kokosnoten; nadat het (in dit geval door mijn tante) het kopje is afgekapt maak je een gaatje om te drinken; drinken gaat niet zo makkelijk met al die vliegjes om je heen, m’n tante lacht erom; Maarten verhuist uit het kamp met de kokosnoot in de hoop dat daar minder vliegjes zijn; natuurlijk snel even poseren in de hangmat; ben je klaar met drinken, dan kap je de kokosnoot open en lepel je het vruchtvlees eruit. Maarten: dit smaakt toch wel heel anders dan wanneer je het in een blikje koopt. Serie 4: ik lust ook wel een kokosnoot, maar belangrijker nog, alles om me heen is net door Tesie schoongemaaid; Tesie, de bedreven bomenklimmer, plukt de rijpe pompelmoezen; is het niet erg jammer, dames, dat deze foto van Tesie onscherp is uitgevallen?; inpakken en wegwezen; Maarten rijdt ons (voor het eerst in Suriname) terug tot aan de gevaarlijke en inmiddels donkere highway.
Shin Kong
Om 20:10 uur waren we weer terug in het appartement en om 21:00 uur zou Chris ons ophalen om bij het voortreffelijke restaurant Shin Kong duifjes te gaan eten. Deze keer zouden we met zijn jeugdvriend Andrew en diens vriendin Jessica daar naartoe gaan. Andrew eet al 20 jaar in het restaurant en geniet het voorrecht om specialiteiten bij de kok te bestellen. Zoals de kok zelf zegt, dit doet hij niet voor iedereen, want het is heel veel werk. Net als de vorige keer was het gerecht waarvoor we gekomen waren er niet, maar wel geheel andere voortreffelijkheden, en dan noem ik met name de speciale nasi goreng van de kok. Dit kan ik het beste beschrijven als een chinese paella, gewoon voortreffelijk. Verder hadden we ook: rundvlees in black bean sauce, zoetzure koebie-vis, zeer pikante King Crab, chinese bladgroente, en powisie in anijsssaus. Dit laatste gerecht vond ik om twee redenen bijzonder, ten eerste, de powisie is een prachtige vogel en ik blijf het raar vinden om zulke mooie beesten te eten. Ten tweede voelde ik me op een gegeven moment een beetje high; ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik denk dat het kwam doordat ik op een paar steranijs-stukjes had gekauwd. Het duurde even voordat ik weer kon nederdalen op aarde en dooreten.
Na het diner hebben we nog wat met de kok gebabbeld, die overigens al als 12-jarige in Hongkong in de keuken stond. Conclusie van het gesprek: we moeten nog terugkomen voor kaaiman-vlees, kaaiman-vlees doet wonderen voor de huid, terwijl de kok dit uitegde wees hij een van zijn bevallige medewerksters aan.

Mystique
De nacht was nog jong, 23.30 uur, te jong nog voor club Mystique, dus gingen we nog even met z’n vijven bij oma en tante Helen op bezoek, die gelukkig laatslapers zijn. Oma en tante Helen zijn graag op de hoogte van de perikelen van de vakantiegangers, in het bijzonder zijn ze nu geïnteresseerd in Maarten die zoveel nieuwe dingen in korte tijd meemaakt. Dus vertelde ik ze over hoe het vandaag op Powakka ging en wat we allemaal in het restaurant hebben gegeten. Ik durfde ze nog niet te vertellen wat ons nog te wachten stond, eerst zelf meemaken, dan pas verslag uitbrengen. Het enige wat ik op dat moment nog van Mystique wist: Braziliaanse club, zondagavond-the-place-to-be. En dat was het hoor. De foto’s spreken voor zich, en geloof me, ook de Braziliaanse mannen zien er zeer aantrekkelijk uit. Om 2:30 uur waren we weer thuis. Maarten moest om 10:15 uur weer op vliegveld Zorg en Hoop zijn voor zijn 5-daagse trip naar Awarradam. Hij heeft het gehaald hoor.
Op de foto’s (met dank aan Andrew!!): de band van de avond, “Esperez”, de dame links was heel aantrekkelijk gekleed (mis de broek niet), kon heel goed dansen en heeft een prachtig figuur, ze zag vast dat ik haar bewonderde, want ik kreeg drie kussen van haar nadat ze voor me geposeerd hadden; Maarten keek vooral zijn ogen uit; Chris, zijnde een getrouwd man, was natuurlijk heel cool; Maarten in overweldigde staat.