Vers bloed deel II

Mijn collega Maarten en mijn neef Chris zijn gisteravond gearriveerd. Ik heb ze met de taxi opgehaald. Onze taxi-chauffeur was een kleine Javaanse meneer die zich heel snel voortbewoog. Zo snel en zo klein, dat terwijl wij elkaar nog uitgebreid aan het begroeten waren, hij al snel met een van de koffers uit zicht was verdwenen. We konden hem gewoon niet meer vinden en hij ons ook niet. Ik begon zelfs naar de taxi-service te bellen (leve mijn mobieltje in Suriname!) om hem te kunnen bellen.Want uiteraard was het een drukte van jewelste op Zanderij. Gelukkig hebben we elkaar weer gevonden en zijn we ondanks zijn aparte rijstijl -Maarten zei nog: hé dat ziet er tenminste normaal uit, hij rijdt rechts- veilig in de stad gearriveerd. Na het inchecken in het appartement zijn Maarten en ik op bezoek geweest bij mijn familie, waar ook mijn neef Chris, zijn moeder en een klein nichtje waren. We hebben tot laat, maar niet te laat, daar zitten kletsen, want ik moest in de ochtend vroeg alweer bij het ministerie van Openbare Werken zijn voor de goedkeuring van de laatste versie van de bouwtekening. Maarten had wel zin om mee te gaan, en daarmee is het een dag met ontzettend veel indrukken voor hem geworden. We zijn van half negen ’s ochtends tot vijf uur ’s middags op straat geweest. Toen hij eenmaal weer in het appartement was, was hij wel toe aan siësta in de hangmat.
Op de foto’s: Mijn neef Chris (in het wit) stapt uit het vliegtuig, Suriname heeft (nog) geen slurf (fotograaf is Maarten); ik voor de kathedraal waar ik nog ooit mijn eerste heilige communie heb gedaan (fotograaf is Maarten); Maarten in de Palmentuin; Maarten in de hangmat voor zijn appartement.