Ten eerste, er zijn geen vaste vertrektijden vanaf het station; de bus vertrekt zodra alle zitplaatsen bezet zijn. Hoe jonger en exotischer de bus-chauffeur, hoe luider en wilder de muziek in de bus. Bij het instappen of verlaten van de bus betaal je de chauffeur 1 SRD (30 eurocent) ongeacht de lengte van de busrit. Je zegt geen goeiedag of alsjeblieft tegen de chauffeur, dat is un-cool.
Eigenlijk wordt er helemaal niet gepraat in de bus. Maar ik moest bij mijn eerste busrit wel vragen hoeveel het kostte. Ik voelde me toen zo ongemakkelijk.
Je kunt op elke plek uitstappen, druk op de bel en een paar seconden later stopt de chauffeur. Het is geen probleem als je de bel 3 seconden na de laatste stop weer indrukt, de chauffeur stopt gewoon weer. Je kunt in alle rust uitstappen, ook als je helemaal achterin bent ingesloten. Je haasten is un-cool.
In een stadsbus zijn ongeveer 26 zitplaatsen, waarvan 5 zitplaatsen vouwstoelen zijn. Deze vouwstoelen worden alleen door de laatste 5 passagiers ingenomen en worden in de loopgang uitgevouwen. Als je zelf naast een vouwstoel zit, en er iemand binnenkomt die op deze stoel komt te zitten, wordt je geacht de stoel voor deze persoon uit te klappen. Je dient de stoel ook weer in te klappen als de passagier uitstapt. En dit zonder enige mondelinge communicatie, geen alsjeblieft, geen dankjewel; dat is absoluut un-cool!
Gisteren klapte een oudere mevrouw een stoel naast me zo hard uit voor een nieuwe passagier dat mijn enige conclusie hierover was dat ik het had uit moeten klappen, wellicht omdat ik jonger dan haar was. Ik moet me nog verder verdiepen in deze regel.
Je mag in een stadsbus geen zitplaatsen blokkeren, je moet altijd van het gangpad af doorschuiven. Geloof me, deze regel kan heel frustrerend zijn als je alleen nog kunt doorschuiven naar een plaatsje naast een veel te dikke dame. Ze zal wel proberen ruimte voor je te maken hoor.
Maar goed, de staat van de bus zelf, is weer een ander verhaal. Gisteren zat ik bijvoorbeeld lekker droog in de bus, terwijl het buiten regende. Ik zat wel een beetje ongemakkelijk omdat ik een zitplaats bovenop het achterwiel van de bus had, dus minder comfortabel vanwege de verhoogde vloer. Blij dat ik lekker droog zat, voelde ik toch wat druppeltjes langs mijn been lopen. Ik begreep het niet. Eerst keek ik of het toch ergens inwaaide via het raam, maar nee, en trouwens het water liep langs de achterkant van m'n been. Ik had toch niet ergens een wond opgelopen? Nee, het was echt water. Toen ontdekte ik een gat in de vloer van de bus, net boven het achterwiel. Achteraf realiseer ik me dat het wel op een kogelgat leek. In ieder geval, het opspattend water van het wiel kwam door het gat tegen m'n been aan en druppelde zo naar beneden. Goh.. ik heb maar gedaan wat ik dacht dat elke andere passagier zou doen, gewoon m'n schoen bovenop het gat geplaatst en in alle rust verder genoten van de busrit en de muziek.
Deze busrit maakte ik trouwens toen ik terug kwam van het Ministerie van Openbare Werken. Daar wordt nu gewerkt aan de eerste schets van de bouwtekening, volgende week krijg ik deze te zien. Op deze locatie heb ik me ook meteen aangemeld bij de Vreemdelingendienst. Ik mag nu officieel tot en met 6 mei 2007 in Suriname blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten