Stamboom

Al enkele maanden heb ik mij met ziel en zaligheid op de familiestamboom gestort. Toen ik net begon, dacht ik, leuk... Maar meer en meer begon er zich een stamboomkoorts te ontwikkelen. Het schijnt een bekend fenomeen te zijn. Wat het nu zo leuk maakt is het programma Aldfaer, overigens gratis te downloaden van http://www.aldfaer.nl/. Je kunt een gigantische overvloed aan gegevens hierin kwijt en -dit maakt het extra leuk- je kunt foto’s toevoegen. Bij elke nieuwe aanvulling kon ik me niet bedwingen weer een overzicht te genereren met nieuwe gezichten van de familie. Ik haalde oude foto’s erbij, je weet wel, die vergeelde zwart-wit foto’s, legde ze vast op de digitale camera, knipte ze snel uit in een tekenprogramma, en hup, Aldfaer in. De koorts werd erger en ik stortte me op het nationaal archief van Suriname (http://www.nationaalarchief.nl/suriname). Het puzzelstuk werd groter en groter en ik raakte uitgeput; het werd steeds moeilijker, helemaal met al die pleeg- en adoptiekinderen en pleegouders en de voorouders die hun namen veranderden.
Ik herinnerde me dat mijn neef ook bezig is geweest met de stamboom. En ja hoor, van hem kreeg ik ook een overvloed aan gegevens. Hup, alles weer het stamboomprogramma in, en nu vandaag... eindelijk rust. Het is voorbij hier in Nederland. Alles wat ik weet en heb, zit in het programma. De volgend stap is, om samen met mijn oma van 87 jaar de stamboom aan te vullen. Mijn moeder zegt dat ze alle geboortedata nog weet. Het is ongelofelijk, maar mijn oma heeft een fantastisch goed geheugen. Ik kijk er erg naar uit, om straks in Suriname samen met haar achter de computer te zitten, in haar domein, de keuken, met een heerlijk briesje dat ons toewaait tussen voor- en achterbalkon.