De laatste

Ik ben terug in Nederland, maar eigenlijk ook nog niet. Het is een “spooky” gevoel, alsof mijn geest is achtergebleven in Suriname en nog onderweg is naar mij. Dit gepaard met een dosis jetlag geeft een erg zweverig en afwezig gevoel. Maar, ik ben bij genoeg om alle mensen die de afgelopen tijd zo leuk op deze weblog hebben gereageerd hartelijk te danken, of dat nu via e-mail of een reactie op de weblog was. Mede dankzij jullie heb ik het ook kunnen volhouden en nu heb ik een geweldig dagboek waarvan ik kan nagenieten. Het is niet altijd makkelijk geweest om bij te houden. Soms was het zo druk en gebeurde er zoveel achter elkaar dat ik gewoon niet meer wist hoe en wat ik moest schrijven. Ik werd chagrijnig van de ophopende achterstand en MOEST dan een time-out van alles om me heen nemen om weer achter de laptop te kruipen. En als ik weer bij was, dan was ik weer vrolijk. Een beetje raar, maar wel waar.
Het idee om een weblog bij te houden kwam oorspronkelijk van mijn collega Paulien. Haar zoon had dit ook gedaan toen hij op vakantie was, en dat vond ze heel geslaagd. Ik ben erg blij dat ze er mee aankwam. Ik heb begrepen dat niet iedereen de reacties heeft gelezen, maar die van mijn neef Chris zijn vaak aanvullend geweest op mijn verhalen en heel plezierig vond ik het dat hij regelmatig beaamde wat ik ervoer. Zo wist ik dat ik niet gek was. Ik heb m’n best gedaan om voor Chris nog foto’s van La Perola te maken, maar ik durfde het gewoon niet terwijl er zoveel mensen om ons (tante Anita, oom Eddy en mij) heen waren; die Brasshio’s bleven maar naar ons staren, en om dan nog een foto te maken, dat was me echt teveel. Stel je voor dat er net een huurmoordenaar in mijn lens zat te staren.Inderdaad, zoals Erwin schreef heeft Maarten een “palmboompje” voor me op de werkplek geregeld en er zelfs bananen in gehangen. En mijn naaste collega’s hebben warempel een stretcher-hangmat voor me op de werkplek aangeschaft. Ik werd er gewoon verlegen van. M’n baas die natuurlijk door al die verhuizingen tot over z’n oren in het werk zit, heeft toch de moeite genomen om me een mooie rondleiding te geven op de nieuwe afdeling. Het was een erg warm onthaal.Het onthaal thuis natuurlijk ook. Heel veel aandacht en voor mijn eerste week maaltijden door moeders bereid en thuis bezorgd door m’n zus. Wat heb ik het toch goed.

Vanaf nu zal ik alleen de status van het bouwproject bijhouden. Ik hoop van harte dat ik af en toe fotootjes mag ontvangen, want ik heb inmiddels begrepen dat Wahab niet stilzit. Al toen ik nog in Suriname was, was de bouwkeet (fase 0) helemaal afgerond, inclusief de koemakoisi (simpel buitentoilet) voor de werklui. Ook heeft Wahab onlangs de bouwkraan naar eigen zin aangepast. Uiteraard wel in overleg met Openbare werken.Fase 1, de fundering was ook al gestart; materialen waren verzameld, en de bewapening voor de fundering werd op maat gemaakt.Intussen is ook getracht al de rommel die ver tevoren door de buren op het perceel is gedumpt weg te slepen. Eerst met een truck, maar die kwam vast te zitten, had Tesie gerapporteerd, en later met een lichter vehicle, een pickup, maar ook die kwam vast te zitten in de drassige grond. Dus zijn de mannen begonnen het materiaal zelf naar voren te slepen. Dat moet een zware klus geweest zijn.

Enne, gisteren is de bouwvergunning binnengekomen. Mijn tante Anita heeft het opgehaald, en vandaag heeft Wahab meteen materiaal voor het storten van de fundering besteld, want ondanks de grote regentijd is het nu even redelijk weer. Duimen maar voor meer goed weer.