Vlinderboerderij, varkensboerderij, mensenboerderij

Gisteren zijn we vroeg vanuit Paramaribo vertrokken. Van onze gids van de Awarradam tocht hadden we als tip gekregen de Vlinderboerderij in Leliedorp (Leliedorperweg 123) op te zoeken. Op de vlinderboerderij worden 15 soorten vlinders gekweekt voor export naar het buitenland, voornamelijk t.b.v. botanische tuinen. We hebben een rondleiding gevolgd en het was reuze interessant. Ik wist bijvoorbeeld niet dat elk type vlinder z’n eigen plant heeft waar hij van eet en doorgaans z’n eieren legt. Ik wist ook niet dat vlinders gemiddeld 2 weken leven, ook niet dat sommige soorten kannibalen zijn en als je ze samen zou kweken, ze elkaar opeten, of dat het vooral de nachtvlinders zijn die in rupsvorm giftig zijn. Als kind heb ik eens op een brandwurm getrapt, dat deed vreselijk pijn. Ik begrijp nu dat brandwurm een algemene naam voor verschillende soorten vlinders met giftige stekels is. We hebben de manager/gids de oren van het lijf gevraagd, en hij vertelde gelukkig ook graag. Ook over de ups en downs die bij het runnen van een bedrijf in Suriname komen kijken. De vlinderboer is een Nederlander die in Suriname is opgegroeid. Zijn vader maakt schilderijen van de vlinders. Zijn vader heeft ook meegeschreven aan het boek Slangen van Suriname. Vandaar waarschijnlijk dat er op de boerderij ook een groot aantal boa’s waren. Van hetzelfde soort dat Paul op onze plantage heeft gevonden. Ik was vooral onder de indruk van de enorme drol die er uit een boa komt. Boa-poep, wanneer zie je dat nou?
Op de foto’s: De zeer gewilde morpho-vlinder (dead-or-alive) op Paul’s vinger, een paarse schemervlinder, verschillende vlinderpoppen (geen specerijen!), een boa, een boa-drol.

Daarna zijn we even wat verder doorgereden naar de varkensboerderij van mijn oom. Hij werkt daar 5 dagen per week keihard om de varkens en hun onderkomen gezond en wel te houden. In Suriname is varkensvlees veel populairder dan rundvlees. Het is ook veel duurder. Heel anders dan in Nederland. Mijn oom kweekt en verkoopt biggetjes. Het vetmesten doet de klant, die het op zijn beurt weer aan de slager verkoopt. Op de varkensboerderij gebeurt er van alles. Helaas hebben we de kaaiman gemist die er met een ontsnapt biggetje vandoor is gegaan. Het kwikwi nest dat we wilden zien was inmiddels opgebroken, maar de kinderen van de oppassers die in een huisje vooraan de boerderij wonen hadden die dag wel een grote kwikwi gevangen die we mochten bewonderen. De kwikwi is een prehistorische zwampvis en is zeer geliefd onder de Surinamers, vooral klaargemaakt met kerrie. Mijn oom heeft op de boerderij ook een aantal paarden die hij verzorgt; hij is ook pikeur en dagelijks komen er leerlingen paardrijles volgen.
We hebben daarna nog een ander perceel van mijn oom in de buurt bezocht. Dit perceel heeft hij uitgeleend aan een planter, die er allerlei groenten op bebouwd. Zo voorkomt hij dat zijn land in een stuk bos verandert.
Op de foto’s: de paarden- en varkensstallen, zogende biggetjes rijp voor de verkoop, die dag geboren biggetjes, de kwikwi.

Op het eind van de dag hebben we White Beach bezocht. Mensenboerderij klinkt niet leuk, bovendien worden er, zover ik kon zien, geen mensen gekweekt, maar... dit is toch wel de plek voor menig paringsritueel. White Beach is alles wat je je kan voorstellen bij een caribisch strandje. Het is wel aan de rivier, maar verder ziet het er betoverend uit. Gezellige muziek, mooie tenten en hutjes, barren, een pier, mooie paraderende dames en aantrekkelijke heren die vanuit de bar de dames bewonderen. Maar geloof me, de slanke exemplaren zijn niet ruim aanwezig hoor. Want tja, dit is en blijft Suriname en ook bij White Beach zijn er eettentjes met overheerlijke Surinaamse gerechten.